Tot mijn grote genoegen mocht ik vorige week getuige zijn van de geboorte van een konikveulentje.
Toen ik naar huis fietste over de dijk stond er een groepje paarden bij elkaar in de wei,
daarbij een van de mensen van de natuurstichting de Ark die het beheer hebben over het
natuurgebied hier.
Op de dijk stonden wat mensen te kijken. De merrie was aan het bevallen van haar eerste veulen,
en onervaren als ze was , was ze gaan liggen.
Dan kan een veulen niet geboren worden, vertelde de man van de Ark.
Omdat de paarden hem kennen lieten ze hem toe bij de merrie, hij dwong haar overeind en gaf een
klein sneetje in het vlies..en hupsakee daar viel het veulen op de grond.
Paarden moeten staand bevallen- dan valt het veulen door het vlies waardoor dat gebroken wordt, en door de klap van op de grond vallen begint het veulen te ademen.
Daarna was het genieten: de moeder likte haar veulen droog, en na een klein kwartiertje ging hij pogingen doen om overeind te komen. Veels te lange benen voor zo'n klein lijfje dus hij viel verschillende keren om.
Op een gegeven moment had hij door: eerst de voorbenen en dan pas de achterbenen en jahoor.. daar ging hij.
Onvoorstelbaar. Bovenstaande foto is 24 uur later gemaakt. Van hulpeloos nat froemeltje tot vrolijk rondspelend beestje...
Prachtig om te mogen meemaken.